ΔΥΣΤΥΧΩΣ, διαπιστώνω ὅτι δὲν λαμβάνεται, καθόλου, ὑπ΄ ὅψιν ἡ ψυχολογικὴ κατάστασι τοῦ λαοῦ τῆς Κεφαλλωνιᾶς, ποὺ ἐνῶ γιὰ πρώτη φορὰ ἐξελέγῃ Κεφαλλὴν Ἱεράρχης, καὶ δὴ ἀγαπητότατος, στὴν νῆσο, αύτὸς ἐκοιμήθῃ πρὶν προλάβῃ νὰ ἐνθρονισθῇ. Ἂν ἡ Ἱ.Σ. διαθέτῃ – καὶ πιστεύω ὅτι πολλοὶ ἐντὸς αὐτῆς διαθέτουν – ἴχνη εὐαισθησίας ἀπέναντι στὸ πολύπαθο αὐτὸ λαὸ καὶ στὴν θέλησί του, θὰ πρέπῃ νὰ ἀναδείξουν ἕναν ἐκ τῶν Κεφαλλήνων ὡς Ποιμένα τῆς νήσου˙ εἴτε τὸν θεοφ. Κερνίτσης Χρύσανθο Στελᾶτο εἴτε τὸν π. Νικόλαο Χαρτουλιάρη!
Tὰ ἀνωτέρω σχόλια οὐδένα ψόγο ὑποκρύπτουν γιὰ τὸν Χαριτωμένο καὶ συνάδελφο π. Δημήτριο Ἀργυρό, ὁ ὁποῖος θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχῃ, πρὸ πολλοῦ, τοποθετηθῇ Ἱεράρχης κάποιας μεγάλης Μητροπόλεως τῆς Ἑλλάδος ἀνταξίας τῶν ἰκανοτήτων του˙ καὶ τοῦ ὁποῖου, ἐνδεχομένη τοποθέτησί του στὴν Μητρόπολι Κεφαλληνίας θὰ ἀποτελοῦσε οἰονεῖ ἀποστράτευσί του, ἀπὸ τὸ μάχημο Ἑκκλησιαστικὸ προσκήνιο!
Μετά Τιμής
Σπυρίδων Νικολοβιέννης
